Του Πατριάρχη
Η εικόνα από τη κοινή συνέντευξη Τύπου Τραμπ και Ζελένσκι είχε κάτι πιο ενδιαφέρον πέραν από τις συνηθισμένες ατάκες κομπασμού του Προέδρου των ΗΠΑ. Δεν ήταν μόνο το ύφος. Ήταν η αγωνιώδης πρόθεση να πείσει ότι η Ρωσία είναι θύμα παρεξήγησης. Ο Αμερικανός Πρόεδρος εμφανίστηκε να επενδύει πολιτικά σε ένα αφήγημα εξίσωσης ευθυνών εισβολέα και αμυνόμενου, με μια εμμονική αναφορά στο ότι δήθεν «κυκλοφόρησαν πολλά ψέματα για τη Ρωσία», χωρίς να μπαίνει στην ουσία, χωρίς να κατονομάζει ποια είναι αυτά τα «ψέματα», χωρίς να αγγίζει το προφανές. Και ποιο είναι το προφανές; Η Ρωσία εισέβαλε, η Ρωσία βομβαρδίζει, η Ρωσία ζητά εδάφη ως έπαθλο. Κι όμως η πλάστιγγα του Τραμπ έγερνε αλλού.
Δεν είναι λεπτομέρεια ότι η συνάντηση έγινε λίγη ώρα μετά από τηλεφωνική επικοινωνία Τραμπ με τον Πούτιν και στον απόηχο νέων μαζικών ρωσικών επιθέσεων σε πολυκατοικίες στο Κίεβο. Όταν την ίδια μέρα μετράς νεκρούς και σκοτάδι σε ουκρανικές πόλεις, η άρνηση να καταδικάσεις καθαρά τον δράστη δεν είναι «διπλωματία». Είναι μήνυμα.
Το δεύτερο σημείο που ξεχώρισα ήταν ο προσωπικός θυμός Τραμπ που ξεχείλιζε προς τους πολιτικούς αντιπάλους του στο εσωτερικό των ΗΠΑ, με τον Μπάιντεν και τη Χίλαρι Κλίντον να λειτουργούν ως βολικοί αποδιοπομπαίοι τράγοι. Το πρόβλημα είναι πως αυτή η αμερικανική εσωτερική παράσταση παίζεται πάνω στη σκηνή ενός πραγματικού πολέμου. Η Ουκρανία δεν χρειάζεται κήρυγμα για το ποιος φταίει στην Ουάσιγκτον. Χρειάζεται μια συμφωνία που να μην είναι πρόσκληση στη Μόσχα για την επόμενη φάση της εισβολής.
Εδώ βρίσκεται και το μεγάλο πρόβλημα. Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε τι περιλαμβάνει το σχέδιο 20 σημείων στο οποίο ΗΠΑ και Ουκρανία «πλησιάζουν», αλλά τα δύσκολα κεφάλαια παραμένουν ανοιχτά. Το εδαφικό και οι εγγυήσεις, αποτελούν αγκάθια με τη Μόσχα να απαιτεί παραχωρήσεις και να απορρίπτει προτάσεις συμφωνίας όταν δεν τη βολεύουν. Αν ο στόχος είναι μια «ειρήνη» που θα αφήνει την Ουκρανία γυμνή από αξιόπιστη προστασία, τότε δεν μιλάμε για ειρήνη, μιλάμε για ανάπαυλα μέχρι τη νέα εισβολή.
Και μέσα σε όλα αυτά, πλανιέται ο κυνισμός του παζαριού. Η συζήτηση για «ανταλλάγματα» και για ορυκτό πλούτο, με τις σπάνιες γαίες να παρουσιάζονται ως απόδειξη επιτυχίας, δείχνει μια επικίνδυνη μετατόπιση. Σαν να μετριέται η αμερικανική στάση όχι με όρους ασφάλειας της Ευρώπης και αποτροπής, αλλά με όρους ταμείου. Αυτό το μοτίβο είχε φανεί και παλαιότερα στη ρητορική περί «πληρωμής» της βοήθειας προς την Ουκρανία.
Η εκτίμηση ότι η Ρωσία θα βρει τρόπο να ξεφύγει από μια δεσμευτική συμφωνία δεν είναι απαισιοδοξία αλλά ιστορική εμπειρία. Η Μόσχα ξέρει να αγοράζει χρόνο, να υπογράφει γενικόλογα κείμενα και να συνεχίζει την επεκτατική της πολιτική, ιδίως όταν απέναντί της διαισθάνεται πως έχει έναν μεσολαβητή σαν τον Τραμπ που επιζητεί το χειροκρότημα περισσότερο από αποτέλεσμα. Αν η Δύση θέλει πραγματική ειρήνη, η συνταγή δεν αλλάζει.
Πίεση στον επιτιθέμενο, εγγυήσεις στον αμυνόμενο, ενότητα Ευρώπης και Αμερικής. Όλα τα άλλα είναι ωραία για την τηλεόραση, μέχρι να χτυπήσουν οι πύραυλοι σε κάποια ουκρανική πόλη.
When the Mediator Seems to Appease the Invader
The Patriarch comments on the Trump-Zelensky meeting, expressing strong concern over Trump's attempt to portray Russia as a victim of misunderstanding. He points out that Trump equated the invader with the defender, without condemning the Russian attacks on Ukraine. The author emphasizes that the meeting took place after a Trump-Putin phone call and in the wake of new Russian attacks. He also expresses his disappointment with Trump's obsession with criticizing his political opponents, such as Biden and Clinton, while a real war is being waged. He believes that Ukraine needs an agreement that provides it with reliable protection, not a “break” before a new Russian invasion. The Patriarch refers to the 20-point plan being negotiated by the US and Ukraine, emphasizing that territorial issues and guarantees remain thorny. He warns of the danger of a “peace” that will leave Ukraine vulnerable. Furthermore, he criticizes the dangerous shift in the discussion towards “concessions” and mineral wealth. He concludes by expressing skepticism about Russia's ability to abide by a binding agreement, based on historical experience. He argues that the West must put pressure on the aggressor, provide guarantees to the defender, and maintain its unity in order to achieve a real peace.
You Might Also Like
Ας το παραδεχτούμε: Ο Τραμπ απεχθάνεται την Ευρώπη
Dec 12
Ποιος φοβάται την ειρήνη τα Χριστούγεννα;
Dec 17
Γιατί η Ρωσία αναμένεται να απορρίψει το ειρηνευτικό σχέδιο
Dec 26
Η υποτάσσεστε ή συνεχίζω να σκοτώνω
Dec 28
Στις 20:00 η κρίσιμη συνάντηση Τραμπ–Ζελένσκι στη Φλόριντα: Τα αγκάθια της ειρήνης και οι απειλές της Μόσχας
Dec 28