Chelsea Stumble Again at Home, Draw with Bournemouth

Του Πατριάρχη
Δεν σκοπεύω να μπω στη λογιστική των ωραρίων, των υπερωριών και των ημεραργιών, των μελών της Αστυνομίας. Αυτά λύνονται με αριθμούς, υπηρεσιακές ανάγκες, υπολογισμούς και καθαρούς κανόνες. Το σίγουρο είναι πως δεν λύνονται με φωνές στα τηλεοπτικά στούντιο.
Θα σταθώ στον τρόπο με τον οποίο ασκεί «συνδικαλισμό» ο Νίκος Λοϊζίδης της συντεχνίας «Ισότητα». Τον παρακολούθησα χθες στον Αντένα και δεν θα έλεγα πως εξεπλάγην για το ύφος και την ένταση. Εξεπλάγην όμως, γιατί είχα την εντύπωση πως μετά την απόσυρση, από τον νυν Αρχηγό Αστυνομίας, των κατηγορητηρίων για σωρεία σοβαρών πειθαρχικών παραπτωμάτων, θα μπορούσε να διατηρήσει το μέτρο, το οποίο συχνά χάνει.
Ο τρόπος, ειδικά όταν κάποιος μιλάει εξ ονόματος αστυνομικών, είναι μέρος του μηνύματος και συχνά κρίνει αν το μήνυμα θα ακουστεί ή θα πεταχτεί στα σκουπίδια.
Ο Νίκος Λοϊζίδης, επέλεξε να μιλήσει με ύφος που ξεπερνά τα όρια της αυστηρής κριτικής αγγίζοντας την απειθαρχία και την προσωπική προσβολή. Δεν πρόκειται θέμα «ευαισθησίας» του Αρχηγού ή του αρμόδιου Υπουργού, αλλά είναι θέμα στοιχειώδους σεβασμού προς ένα Σώμα που λειτουργεί με πειθαρχία, ιεραρχία και εμπιστοσύνη. Όταν ο συνδικαλιστής απευθύνεται δημόσια με γλώσσα που θυμίζει καβγά για το ποιος θα επικρατήσει στο τηλεοπτικό πλάνο, την πληρώνουν πρώτα όσοι φορούν τη στολή και δουλεύουν στη πρώτη γραμμή και όχι όσοι κάθονται στις καρέκλες των γραφείων.
Αν υπάρχει πραγματικό πρόβλημα, και συχνά υπάρχει, τότε χρειάζονται τρία πράγματα. Τεκμήρια, νηφαλιότητα και σοβαρότητα. Χρειάζεται να εξηγηθεί τι αλλάζει, τι χάνεται, τι κερδίζεται, πώς επηρεάζεται η ασφάλεια των πολιτών και η ίδια η επιχειρησιακή ετοιμότητα της Αστυνομίας. Η υπερβολή μπορεί να εξασφαλίζει μία μέρα δημοσιότητας στο TikTok , αλλά καίει τα επιχειρήματα για πάντα. Προκαλεί με το ύφος και χάνεται η ουσία. Στο τέλος η ηγεσία της Αστυνομίας, αναγκάζεται να αμυνθεί αντί να απαντήσει στα όσα θα έπρεπε να απαντήσει μέσα από μια σοβαρή συνδικαλιστική παρέμβαση. Το αποτέλεσμα είναι η μετατροπή των αστυνομικών σε κομπάρσους, σε μια σύγκρουση που θα έπρεπε να αφορά την εργασία τους και την ασφάλεια όλων μας.
Ο συνδικαλισμός στην Αστυνομία έχει ιδιαίτερη ευθύνη καθώς δεν αφορά ένα οποιοδήποτε εργασιακό πεδίο. Η Αστυνομία δεν παράγει προϊόντα, παράγει αίσθημα ασφάλειας, το οποίο είναι εύθραυστο, χτίζεται αργά και γκρεμίζεται γρήγορα.
Όταν ο εκπρόσωπος μιας συντεχνίας εμφανίζεται εθισμένος στη κάμερα, δεν δείχνει μαχητικότητα, δείχνει ναρκισσισμό και αδυναμία αυτοελέγχου. Όταν η γλώσσα που χρησιμοποιεί μοιάζει σχεδόν πεζοδρομιακή, δεν εντείνει την πίεση στην ηγεσία και στην κυβέρνηση, αλλά αποδυναμώνει το κύρος της Αστυνομίας.
Δεν είναι μαγκιά να ωρύεται κάποιος, λέγοντας, «δεν με ενδιαφέρει αν μου κάνουν μία ή εκατό πειθαρχικές διώξεις», γιατί δεν έχει αποτέλεσμα που να αντανακλά πάνω στα δικαιώατα ή τα αιτήματα των αστυνομικών.
Εκ των πραγμάτων μπαίνει και θέμα πειθαρχίας. Η απόσυρση πειθαρχικών υποθέσεων κατά του Ν. Λοϊζίδη στο παρελθόν ήταν μια κίνηση ανοχής, ίσως και καλής πίστης, με την προσδοκία ότι θα επικρατήσει αυτοσυγκράτηση. Όταν όμως η ανοχή εκλαμβάνεται ως άδεια για δημόσια απαξίωση, τότε εύλογα γεννάται το ερώτημα αν εκείνη η επιλογή ήταν πολιτικά και θεσμικά ορθή.
Η Αστυνομία χρειάζεται δυνατές φωνές, αλλά όχι κραυγές που προσβάλλουν. Χρειάζεται διεκδικήσεις, αλλά όχι επιδείξεις. Αν ο συνδικαλισμός θέλει να κερδίσει, πρέπει πρώτα να σεβαστεί αυτούς που λέει ότι εκπροσωπεί, γιατί αλλιώς, στο τέλος, θα μείνει μόνο το τηλεοπτικό θέατρο και θα χαθεί αυτό που έχει αξία, η αξιοπρέπεια της υπηρεσίας και η σοβαρότητα της διεκδίκησης.